کد مطلب:90324 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:145

«قال امیرالمومنین علیه السلام البیت الذی یقرا فیه القرآن و یذكر الله عز و جل فیه، تكثر بركته و تحضره الملائكه و تهجره الشیاطین و یضیی ء لاهل السماء كما تضیی ء الكواكب لاهل الارض.»: علی علیه السلام فرمود: خانه ای كه در آن قرآن خوانده شود و اهل آن به یاد خدا باشند، بركت در آن زیاد می گردد و فرشتگان، در آنجا حضور می یابند و شیاطین در آن خانه نبوده و مطرود می شوند. این منزل، روشنی بخش اهل آسمان خواهد بود، همانگونه كه ستارگان درخشان، اهل زمین را روشنی می بخشند.

گرچه این حدیث، از نظر ظاهر، در مورد خانه هایی است كه قرآن در آن خوانده

[صفحه 205]

می شود، اما كنایه از خانه ی دل است، چرا كه روایات، همانند آیات قرآن، دارای بطونی است كه ظاهرش چیزی و باطنش چیز دیگری می باشد.

در این هنگام، دل آدمی، مظهر تجلیات قرآن می شود و از آن پس، مطاف فرشتگان خصال خیر و كعبه ی مقدس و عبادتگاه خدا قرار می گیرد.

مهر خوبان دل و دین، از همه بی پروا برد
رخ شطرنج نبرد، آنچه رخ زیبا برد

تو مپندار كه مجنون سر خود، مجنون گشت
از سمك تا به سهایش، كشش لیلی برد

من به سرچشمه ی خورشید، نه خود بردم راه
ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد

من خسی بی سر و پایم كه به سیل افتادم
او كه می رفت، مرا هم به دل دریا برد

جام صحباز كجا بود، مگر دست كه بود
كه درین بزم بگردید و دل شیدا برد

خم ابروی تو بود و كف مینوی تو بود
كه به یك جلوه ز من، نام و نشان یكجا برد

خودت آموختیم مهر و خودت سوختیم
با برافروخته رویی كه قرار از ما برد

همه یاران به سر راه تو بودیم ولی
خم ابروی مرا دید و ز من یغما برد

همه دلباخته بودیم و هراسان، كه غمت
همه را پشت سر انداخت، مرا تنها بود

[صفحه 206]

صفحه 205، 206.